Postanowiłem zapisać się na kurs. W internecie znalazłem odpowiedni adres i po załatwieniu niezbędnych formalności stałem się uczestnikiem kursu w Szkole Bezpiecznego Latania w Szczyrku. Oprócz mnie w kursie uczestniczyło 11 osób obojga płci. Krótkie zajęcia praktyczne odbyliśmy już pierwszego dnia. Zadanie było proste. Postawić skrzydło, przebiec z nim nad głową kilkanaście metrów i zatrzymać się. Wziąłem się z zapałem
do wykonania mojej pierwszej próby startu. Uprząż zapięta, kask na głowie, bieg. Skrzydło unosi się, czuję że tracę nad nim kontrolę, już nie biegnę
 w wyznaczonym przez instruktora kierunku, paralotnia ciągnie mnie w kierunku przeciwnym do  zamierzonego. Po chwili przewracam się w miejscu gdzie ktoś kilka dni temu palił ognisko. Wstaję ubrudzony węglem, instruktor ochrzania mnie przez radio. Jak się nie przewrócisz, to się nie nauczysz, przypomina mi się powiedzenie instruktora z kursu narciarskiego. Ten pierwszy nieudany start dał mi odczuć jak potężna jest siła wiatru działającego na skrzydło paralotni.
Dalsze próby startu były już bardziej udane.
Następne zajęcia odbyły się na górce o wysokości kilkudziesięciu metrów. Tego dnia miałem odbyć swój pierwszy samodzielny lot. Wchodzimy pod górę. Niosę na karku plecak o wadze ponad 20 kg, pot płynie z czoła, nogi ześlizgują się po rozmiękłym gliniastym zboczu. W tym dniu pojąłem, dlaczego niektórzy paralotniarstwo zaliczają do grupy sportów ekstremalnych.

Idziemy na zajęcia

Przed pierwszym startem

Lądowisko

Rozkładamy paralotnie

Mój pierwszy lot

To było najmniej przyjemne

Po 7 dniach zajęć i zdaniu egzaminu teoretycznego dostałem zaświadczenie uprawniające do przystąpienia do 2 etapu kursu. W czasie trwania zajęć instruktorzy bardzo zwracali uwagę na bezpieczeństwo uczestników szkolenia, sprzęt był nowy,

  Tu już leci się na dużej wysokości, pod nogami kilkaset metrów powietrza, to robi wrażenie. Szczególnie ostatni lot zapadł mi w pamięci, kiedy po starcie ze wschodniego startowiska trafiłem na jakieś noszenie i nad lądowisko przyleciałem na wysokości około 600 metrów. Aby wytracić wysokość musiałem trochę polatać nad miastem, lot trwał dłużej niż zwykle. Ten lot będę pamiętał. Być może później, kiedy ukończę szkolenie będę latał wyżej, dalej, lepiej, bardziej świadomie, ale właśnie w tym locie zaczął spełniać się mój sen o lataniu.
Niestety znowu zepsuła się pogoda, nie można było latać. W końcu sierpnia musiałem przerwać szkolenie. Do ukończenia etapu brakowało mi jeszcze 7 lotów, więc kiedy we wrześniu nadarzyła się okazja przyjechałem do Szczyrku. Niestety zaczęło mocno wiać. Znowu nie można było latać. Po trzech dniach wiatr się uspokoił, na dole nie wiało, na szczycie Skrzycznego też było prawie bezwietrznie, ale instruktor nie zezwolił na loty, być może obawiał się,
że każdej chwili znowu zacznie wiać. Ostrożności nigdy nie za dużo. Popatrzyłem tylko jak inni latają i musiałem wrócić do domu. Być może następnym razem trafię na lepszą pogodę i będę mógł dokończyć drugi etap kursu i tą relację. Cdn...                    

Przed startem (Skrzyczne)

Lecę

Wschodnie startowisko

Start

Paralotnie nad Szczyrkiem

Dużo powietrza pod nogami

Mimo ukończenia kursu zdawałem sobie sprawę, że umiejętności jakie zdobyłem są zaledwie wystarczające i aby poczuć się prawdziwym pilotem, będę musiał jeszcze wiele się nauczyć. Znowu minęła nielotna zima.  Z wiosną przyszedł nowy pomysł. Postanowiłem zapisać się na kurs bezpieczeństwa, który na przełomie kwietnia i maja organizowała szkoła Wojtka i Agaty. Na czym polega kurs bezpieczeństwa, wtajemniczeni wiedzą doskonale.

Tu muszę pochwalić dobrą organizację szkolenia
i panujący doskonały nastrój wśród uczestników.  Agata i Wojtek starali się abyśmy mogli latać
w różnych warunkach i wielumiejscach. Niezapomnianych wrażeń dostarczył mi lot niedaleko miejscowości Tolmin w Słowenii.  Zaraz po starcie okazało się, że jest bardzo silna termika. Nosiło do 8m/sek,a duszenia bywały takie, że skrzydło rękami nad głową trzeba było trzymać. Latało się wspaniale, a widoków jakie roztaczały się w dole i dookoła nigdy nie zapomnę.